Wat zijn we eigenlijk waard?

Wat is een mensenleven eigenlijk waard? Dat is een gekke vraag zo op het eerste gezicht, maar nu in Corona tijd wel heel erg actueel. Hoeveel zijn we bereid in te leveren als het gaat om onze economie, onze sociale structuren, de toekomst van onze kinderen, de weerbaarheid van het MKB, onze cultuur en al die andere zaken die zo hard geraakt worden door de maatregelen die de overheid treft om zoveel mogelijk Corona slachtoffers te voorkomen? Hoeveel geld zijn wij als samenleving bereid te lenen om de zwaarste klappen in onze economie op te vangen? Geld dat onze jeugd straks allemaal moet terug betalen.

Nou zoveel als nodig is zou je zeggen toch? Ieder mensenleven is dat volledig waard, roepen we dan met volle overtuiging. Je kunt geen bedrag zetten op het leven van een mens. Als je de mogelijkheid hebt om een mens te redden dan moet je dat doen, kosten wat het kost.

Nou ja behalve als het in ruil voor je eigen leven is natuurlijk,

of…….. als je niet te veel wilt betalen voor kleding bij de Primark,

of als je een goedkope smartphone belangrijk vindt,

of als Haïti getroffen wordt door een orkaan,

of als je graag sigaretten wil verkopen,

of als je geld wilt verdienen aan de verkoop van wapens,

of als je in kwetsbare natuurgebieden met inheemse bevolking olie wil oppompen,

of als je graag goedkoop spullen in China wil kopen via Ali Express,

of als er sprake is van hongersnood door droogte in Ethiopië,

of als er sprake is van een burgeroorlog met gebruik van kindsoldaten in Somalië,

of als er überhaupt mensen sterven door ziekte, oorlog, hongersnood, geweld en ongelijkheid in Afrika in het algemeen,

of…….. nou ja zo kunnen we nog wel even doorgaan natuurlijk.

Blijkbaar is de waarde van een mensenleven afhankelijk van welk mens het is en waar die woont. Blijkbaar vinden wij het in Nederland belangrijker om iemand van boven de 90 die woont in een verzorgingstehuis, waar mensen gemiddeld na 8 a 9 maanden wonen sowieso sterven, te beschermen tegen corona dan het beschermen van kinderen in Afrika die in zeer gevaarlijke mijnen moeten werken voor de grondstoffen van onze smartphones. Jaarlijks sterven er in de wereld ruim 22000 kinderen bij werk gerelateerde ongelukken. In 2018 stelde de Nederlandse overheid 35 mln euro beschikbaar in de strijd tegen kinderarbeid, dat zal in 2019 en 2020 ongeveer gelijk zijn geweest. De bekende druppel….

Het risico om te sterven kunnen we, voorlopig en wellicht gelukkig, niet uitbannen. We gaan nu eenmaal dood. Het is fijn dat we in onze westerse wereld ervoor kunnen zorgen dat dit zo waardig mogelijk gebeurt, al hebben we in Nederland ons zorgstelsel de afgelopen jaren wel aanzienlijk uitgekleed en versobert. Dat is de belangrijkste reden dat we nu onze economie opzij moeten zetten in de strijd tegen Corona. Ons zorgstelsel kan een grotere toestroom van patiënten gewoonweg niet aan.

De verhouding is zoek. Aan de ene kant lenen we 80 miljard euro, laten we een aanzienlijk deel van ons bedrijfsleven afsterven en accepteren we sociale en gezondheidsschade in onze samenleving met als resultaat tussen de 10 en 15 duizend Corona gerelateerde doden. Aan de andere kant geven we slechts 35 miljoen euro uit in onze strijd tegen kinderarbeid met als resultaat 22000 doden. Of we geven subsidie aan de tabaksindustrie om de Coronatijd te overbruggen terwijl er jaarlijks meer dan 10 duizend mensen sterven aan longkanker en ongeveer tussen de 2.5 en 3 procent van onze totale zorgbudget wordt uitgegeven aan met roken gerelateerde aandoeningen. Dat komt neer op zo’n 3 miljard euro per jaar.

Nu heb ik de wijsheid niet in pacht, maar wat ik wel weet is dat voorkomen beter is dan genezen. Dus laten we er alsjeblieft voor zorgen dat een groot deel van de investeringen structureel is en dat we ons straks niet laten sturen door winstbejag en kostenreductie. Laten we de uitbreidingen in ons zorgstelsel als het gaat om het aantal bedden dus borgen en niet straks weer afbouwen. Laten we de productiefaciliteiten van beschermingsmiddelen borgen en zorgen dat we deze materialen gewoon daar blijven aanschaffen en niet straks weer kiezen voor het goedkope Verre Oosten. Laten we onze productiecapaciteit van geneesmiddelen en vaccins niet verkopen maar in Nederland houden en uitbreiden, en tot slot; laten we onze ervaringen gebruiken om te komen tot een goed calamiteitenplan op het gebied van epidemieën.

Met andere woorden, laten we deze veel te grote investering die we nu toch al gemaakt hebben dan ook echt gebruiken als investering en niet als doekje voor het bloeden. Maar belangrijker nog, laten we de waardering die wij hebben voor onze “eigen” mensen ook wat meer laten blijken naar anderen. Als heel Nederland nou eens collectief stopt met roken, en dat kunnen wij, dan hebben we straks in ieder geval 2.5 miljard euro per jaar beschikbaar in onze strijd tegen kinderarbeid.