Onder de grond

Het is lekker weer dus ik fiets al een tijdje elke dag naar mijn werk. Ongeveer halverwege het tochtje van 20 minuten, trappel ik al muziek luisterend langs een Islamitische begraafplaats. Is dat bijzonder? Jazeker alleen al vanwege het feit dat men dus in Almere, 8 meter onder de huidige zeespiegel, denkt de zekerheid te kunnen bieden van eeuwige grafrust.

Sinds de corona crisis is de begrafenis wereld in het gat gesprongen van de Islamitische begrafenissen doordat overledenen niet meer in het land van herkomst, of herkomst voorgaande generaties, begraven kunnen worden. Tja de één zijn dood……

Enfin, ik fiets daar dus elke ochtend en elke middag langs en heb ik dus al aardig wat mensen ter aarde zien gaan. Soms stap ik even af en blijf een tijdje staan kijken, gewoon uit interesse maar zeker ook met verbazing. Vooral het, zo als men altijd beweerd, vrijwillige verschil tussen de positie van de man en vrouw tijdens de ceremonie valt enorm op. In eerste plaats omdat de heren in korte broek met t-shirts en slippers de temperatuur van 30 graden ondergaan, terwijl de dames meestal in zware zwarte sluiers zijn gehuld. Terwijl ik het risico om met verkeerde intenties begluurd te worden op een begraafplaats toch niet al te groot acht. Mocht dat wel gebeuren dan zegt dat vooral iets over de mannen en niet over de vrouwen. Als de mannen zo begaan zijn met de integriteit van hun vrouwen is het wellicht handiger om de heren te blinddoeken in plaats van de vrouwen te sluieren, maar dit terzijde.

Wat ook opvalt is dat de mannen te samen bij het graf staan, luisterend naar de verhalen van de geestelijke die de overledene conform alle juiste regels en voorschriften ter aarde begeleidt. De vrouwen staan op een kleine 100 meter afstand van de heren, ongeveer net zo ver als ik, al sta ik dan buiten de hekken. Ik kan in ieder geval niet horen wat er gezegd wordt door de geestelijke dus dat zal voor de dames ook gelden. Die krijgen net als ik niets mee van de ongetwijfeld prachtige en eervolle woorden die de overledene toegedicht krijgt. Doet de geestelijke nadat hij klaar is voor de mannen dan het kunstje voor de vrouwen nog een keer opnieuw? Nee hoor, lang genoeg wachten heeft mij geleerd dat de dames slechts de gelegenheid krijgen om naar het graf toe te gaan als de mannen plaats hebben gemaakt. De geestelijke is dan al lang gevlogen.

Ik hou van culturele verschillen, ik vind diversiteit prachtig en als mensen vrijwillig uiting willen geven aan hun overtuigingen en cultuur dan moet dat 'over het algemeen kunnen'. Ik vind echter ook dat je mensen moet beschermen tegen zichzelf en tegen elkaar. Daar een goede middenweg in vinden is een levenslang durende strijd.

Om die strijd te slechten speelt vrijwilligheid een belangrijke rol. Als iets vrijwillig is moet je een keuze hebben, al is het alleen al de keuze om iets wel of juist niet te doen. In dit geval moet het de keuze van de vrouwen zijn om op afstand van de mannen de ceremonie bij te wonen. Ofwel, mag een dame in korte broek met een t-shirt aan tussen de heren gaan staan? Ik denk dat ik het antwoord wel weet. Ik dacht dat wij in een welvarend en modern land als Nederland de tijd dat vrouwen en minderheden niet volwaardig mochten deelnemen, aan wat voor activiteit dan ook, al geruime tijd achter ons hadden gelaten.

Ik ben geen tegenstander van een multiculturele samenleving, maar als een cultuur ons weer een paar honderd jaar terug in de tijd “sodemietert” dan word ik toch een beetje zenuwachtig. Niet voor mij hoor, ik ben immers een man en nog wit ook. Maar die kleine meid van mij staat straks gewoon in de kleren die ze wil vooraan bij mijn begrafenis, al is dat het laatste wat ik doe!